We leven in een tijd waarin alles snel moet. Snelle wifi, snelle boodschappen, snel nog die ene tussenstop, … Iedereen heeft over alles een mening en overal is er wel gedoe. We communiceren via allerlei online tools en toch voelen veel mensen zich onzichtbaarder dan ooit.
Maar weet je wat helemaal niet snel of complex hoeft te zijn? Een klein gebaar. Zo eentje waar je misschien zelf niet eens over nadenkt, maar dat voor iemand anders ineens het verschil maakt tussen “meh” en “hé, vandaag is eigenlijk best oké”.
Kleine gebaren zijn cruciaal. Ze zeggen ‘ik zie je’, ‘je mag er zijn’ en ‘ook jij telt. Ze openen deuren naar verbinding, ze zetten iets in beweging. Ze doen mensen zorgen voor elkaar en daar heeft iedereen baat bij.
Een kopje koffie én een glimlach
Het hoeft echt niet altijd groots en meeslepend te zijn. Een warm woord, iemand even de trap op helpen, een buur die de post meeneemt voor die ene oudere man verderop. Een collega die koffie meebrengt, zonder reden.
Losse flodders? Misschien. Maar wat als jouw lach vandaag precies is wat iemand nodig heeft, Wat als jouw klein gebaar het begin is van iets moois. Misschien moeten we naar zorgzaamheid kijken als confetti: als je het rondstrooit blijft er altijd wel iets van plakken.
Geen wereldverbeteraar nodig, enkel jij!
Je hoeft echt geen superheld te zijn. Wat we wél nodig hebben? Mensen die, dwars door alle hardheid van de wereld heen, blijven kiezen voor mildheid, gekheid en een beetje warmte.
Als iedereen dat zou doen, hebben we ineens een buurt, een stad, en zelfs een land waar mensen zich meer gezien voelen. Waar we niet, met oordoppen in en oogkleppen op worden opgeslokt door onze eigen bubbel, maar waar we even opkijken. Naar elkaar.
Dus wacht niet af. Begin gewoon zelf. In je straat, op je werk, in de supermarkt. Eén klein gebaar tegelijk. Gooi er een lach of een klein gebaar tegenaan! Je weet nooit wat er gebeurt.
