In een charmant huisje in Sint-Amandsberg verwelkomt de 61-jarige Patty me met een warme glimlach. Haar kleine hondje, Simba, volgt nieuwsgierig mijn bewegingen terwijl we ons aan de eettafel installeren. Terwijl Patty naar de keuken loopt om koffie te zetten, komen ook haar katten me begroeten. Ik nip van de heerlijke latte macchiato die ze voor me heeft gemaakt. "Dat apparaat heb ik jaren geleden gekocht, en ik geniet er nog steeds van," zegt Patty lachend, terwijl ze tegenover me gaat zitten. 

Patty straalt veerkracht uit. Ondanks de talloze uitdagingen die het leven haar heeft gebracht, blijft ze positief. Haar dromen en haar vroegere leven heeft ze moeten opgeven, maar in haar ogen glinstert nog altijd het leven, ook al worstelt ze dagelijks met chronische pijn en financiële beperkingen. 

"Ik heb veertig jaar in de verpleging gewerkt," begint Patty. "Maar op een gegeven moment liet mijn gezondheid dat niet meer toe. Op mijn 53ste schoolde ik me om tot tandartsassistent, en ik heb nog vier jaar aan de stoel gestaan, tot ik letterlijk in elkaar zakte." 

Met een zucht vervolgt ze: "Ik moest mijn droom opgeven. Mijn patiënten betekenden alles voor me, maar ik kon letterlijk niet meer." Tien jaar geleden kreeg ze te horen dat er tumoren op haar schildklier zaten. "Acht tumoren, om precies te zijn, en mijn schildklier was negen keer zo groot. De kanker was verwoekerd tot achter mijn borstbeen en er zaten ook tumoren op mijn slokdarm. Ze hebben alles moeten verwijderen." 

Ze wijst naar haar nek. "Ik heb nu vier implantaten in mijn nek, opgevuld met bot uit mijn bekken. Daarnaast heb ik verschillende hernia’s en zit ik vol met artrose. Dat alles veroorzaakt veel chronische pijn." Haar stem trilt: “Ze hebben zelfs zenuwuiteinden in mijn rug verbrand om de pijn te verminderen, maar de artrose blijft hardnekkig". Tot op de dag van vandaag worstelt ze met enorme pijn. De ene dag is beter dan de andere, maar de pijn is altijd aanwezig. 

En toen kwam de zware financiële klap. Naast haar gezondheidsproblemen ging Patty ook door een scheiding. De combinatie van deze twee uitdagingen weegt zwaar op haar. “Ik zit per maand met een enorm bedrag aan medicatie,” vervolgt Patty. “Pijnstilling en infiltraties zijn niet gratis. De kosten van medicatie en doktersbezoeken liepen op en ik stond er ineens helemaal alleen voor.” Ondanks alle moeilijkheden op haar pad probeert Patty toch aan het leven een positieve draai te geven. 

Zo herontdekt Patty Hartelijke Plekken: “Vroeger zag ik patiënten in de tandartsstoel bij iSmile die via een uitgestelde dienst naar de tandarts konden. Het viel me op dat velen van hen zich beschaamd voelden. Ik stelde die mensen gerust en zei: ‘Je hoeft je niet te schamen. Iedereen kan in zo’n situatie terechtkomen.’ Nu zit ik zelf in die positie en voel ik precies wat zij voelen. Inderdaad, die schaamte is moeilijk te dragen. En weet je waarom het soms zo moeilijk is om dat te accepteren? Het is omdat we vaak geneigd zijn om onszelf te vergelijken met anderen en onszelf te veroordelen op basis van wat we hebben. Maar in werkelijkheid zijn het onze ervaringen, onze liefde en onze verbinding met anderen die ons echt definiëren” 

Ondanks de schroom vindt Patty haar weg en ontdekt ze de kracht van de uitgestelde diensten. "Ik kan nu, zonder me zorgen te maken over de financiën, toch naar de kapper of de pedicure gaan. Toen ik de pedicure bezocht via Hartelijke Plekken, wilde ik iets teruggeven, een paar euro als dank. Maar ze weigerde. Ze zei: 'De mensen doen dat voor jou. Je hoeft je daar niet slecht over te voelen.' Dat ontroerde me enorm. Het voelt fijn om te weten dat er plekken zijn waar je terecht kunt zonder je zorgen te maken over geld." 

Door deze uitgestelde diensten is Patty ook weer meer in het sociale verkeer terechtgekomen. Ze kan genieten van een uitgestelde koffie of een colaatje op een terrasje. “Dat vind ik echt plezant. Het sociale leven is zo belangrijk. Je hoeft je niet op te sluiten omdat je met een leefloon leeft; je kunt nog steeds van het leven genieten. Misschien breng ik een hele middag door met één kopje koffie op een terras, maar het maakt me gelukkig om daar gewoon te zitten en te genieten.”

Voor Patty is sociale interactie essentieel. "Ik ben een grote knuffelbeer en het is heerlijk om me onder de mensen te begeven. Dat sociale aspect is cruciaal voor mijn welzijn." Ze pauzeert even: "Soms heb ik van die dagen dat ik denk: 'Goh nee, dit trek ik niet.' Maar dan duurt dat maar een half uurtje. Ik neem mijn pijnstiller, kijk in de spiegel, en zeg tegen mezelf: 'Yes, you can! Kom op.' Je moet dat doen, want als je dat niet doet... dan kwijn je langzaam weg." 

Ook de mensen om haar heen spelen een belangrijke rol. "De vriendschap en dankbaarheid van de mensen om mij heen zijn zo waardevol. Af en toe zeggen ze: 'Pattytje, ik ben fier op jou. Je doet dat goed.' En dat heb je nodig, die steun." 

Ze vertelt verder over haar buurt. "Ik ben hier zo graag gezien. Dat doet deugd, die warmte die je van de mensen krijgt. Ze kennen me hier als de dochter van Anjeske en Raf. Mijn ouders hebben zoveel gedaan voor de mensen hier en ik heb dat altijd voortgezet. Als kind deed ik boodschappen voor de oudere mensen in de buurt en nu krijg ik soms iets van hen terug: meubeltjes, een moestuinbak, een strijkijzer. Mensen helpen me als ik iets nodig heb. Die dankbaarheid hier, dat is zo mooi." 

Ze kijkt me met een twinkeling in haar ogen aan en zegt enthousiast: "Over mijn moestuinbak gesproken, wil je mijn moestuintje zien?" 

Ik knik instemmend, we staan op van de tafel. Simba volgt ons alert terwijl we naar buiten lopen. In haar achtertuin wijst Patty trots naar haar moestuinbak, gevuld met courgetteplantjes, tomatenplantjes, munt en spinazie. Je voelt de voldoening die dit kleine stukje groen haar geeft. 

"Dit is mijn paradijsje," zegt ze terwijl ze een takje munt tussen haar vingers wrijft. "Het is zo fijn om iets te hebben om voor te zorgen, om te zien groeien. Het geeft me rust." 

Terwijl we daar staan, te midden van haar moestuintje, wordt het duidelijk dat Patty’s kracht en doorzettingsvermogen niet alleen schuilt in haar veerkracht, maar ook in haar vermogen om de schoonheid in de eenvoudige dingen te blijven zien. Of het nu de warmte van de buurt is, de liefde van haar dieren, of de vreugde van een vlinder die langsfladdert, Patty blijft op zoek naar het goede in het leven. 

Met een tevreden glimlach besluit ze: "Het leven kan soms zwaar zijn, maar zolang je de mooie dingen blijft zoeken, blijft het de moeite waard."