Gids 

Onze gids had een fris en levendig gelaat. Haar kledij was niet wat men eigentijds zou noemen, maar een hedendaags couturier zou haar retro-look beslist leuk gevonden hebben. 

Ze droeg haar lange grijze haar in een sierlijke paardenstaart en keek ons enigszins bevreemd aan alsof zij de bezoekster was en niet wij. Met wij bedoel ik een vijftiental personen die achter haar dwaalden, onder de bomen en tussen de monumentale sculpturen van Westerbegraafplaats. 

Het was de laatste zondagnamiddag van juni en snikheet. Iemand niesde onophoudelijk.  

Mijn warrige gedachten dwaalden af naar een cultfilm uit begin jaren tachtig ‘37° le matin’ met Beatrice Dalle, die op een verlaten strand heftig ruzie maakte met haar minnaar. 

Onze gids had plaatsgenomen op een bemoste grafsteen onder een hoge boom en vertelde haar allerlaatste verhaal. 

We luisterden en keken naar het hoge bladerdak. “Nu moet ik echt weer gaan liggen”, zei ze glimlachend. Eén voor één reikten we haar eerbiedig de hand. Ik was de laatste en mompelde: “Dag Virginie”. Op weg naar de uitgang keek ik nog even om en zag mens noch schim. 

“Vaarwel Virginie Loveling”, zei ik luidop. 

Het werd nog stiller. 

Jean-Pierre